Mijn dochter huilt wanneer ik vertrek naar het werk. Het feit dat ze triest is omdat ik het huis uit ga, geeft mij een enorm schuldgevoel, maar ik moet ook toegeven dat het een goed gevoel geeft dat ik belangrijk ben voor haar. Schuldgevoel versus ego. Natuurlijk zou ik veel liever hebben dat ze niet huilt en ik dus geen schuldgevoel moet hebben, maar ik weet dat ze zich enkele minuten later, met een teddybeer in haar armen, al veel beter voelt. Dit is een fase in de ontwikkeling van kinderen die start rond de leeftijd van ongeveer tien maanden en enkele weken duurt.

Dit is een normale fase in onze “job” als ouder, en eigenlijk zou je deze situatie niet in vraag mogen stellen. Maar onze functie als ouder zou schadelijk zijn als we onze kinderen nu afhankelijk van ons maken in situaties waarin ze ons niet meer nodig zullen hebben als ze ouder zijn.

En als u op uw andere job, die buitenshuis, zou kunnen kiezen, zou u dan onmisbaar willen zijn?

Door de jaren heen kunnen we heel wat voorbeelden aanhalen, maar ook tegenvoorbeelden, die aantonen dat in 99% van de gevallen waarin mensen dachten dat ze onmisbaar waren, dat eigenlijk helemaal niet waren. Ons overlevingsinstinct dwingt ons echter anderen afhankelijk te laten worden van ons. Als gevolg daarvan delen we slechts een minimum aan informatie, leiden we anderen zo weinig mogelijk op en geven we geen kennis door uit angst te worden vervangen.

Ik heb geen miraculeuze oplossing, maar ik heb twee heel concrete voorbeelden van situaties waarin ik overtollig en benadeeld werd omdat ik mijn job te goed deed. In zulke gevallen probeer ik te vermijden mijn job te behouden, want zo zit ik niet in mekaar.

Het eerste voorbeeld dateert van mijn periode als professor aan de universiteit. Ik ben begonnen als assistent voor een keuzevak dat ik al graag deed als student. Een tijdje later verhuisde de professor die deze cursus gaf naar het buitenland en droeg de verantwoordelijk over aan mijn vriend Jorge en mezelf. We wijzigden de inhoud van de cursus en de manier waarop het werd overgebracht en dit resulteerde in een duidelijke stijging van het aantal studenten, van slechts vijf gingen we vlotjes naar zeventig.

De cursus werd immens populair en de universiteit begreep dat dit een verplicht vak moest worden. Maar het was een vergiftigd geschenk … zodra het verplicht werd, bemoeide één van de departementen zich met de organisatie ervan en zette Jorge en mezelf buitenspel. We werden gevraagd om voor dit departement te gaan werken, maar omdat onze eigen methode zoveel verschilde van die van het departement, besloten we niet op dit voorstel in te gaan. Met andere woorden, we werden zo onmisbaar dat we van dag op dag buitenspel werden gezet.

Het tweede voorbeeld is van recentere datum. Gedurende een jaar werkten we eraan het kantorencomplex, waar ons kantoor zich bevindt, te dynamiseren. We stelden vast dat de ondernemers en de medewerkers in het gebouw geen contact hadden met mekaar en zodoende eventueel interessante professionele opportuniteiten aan zich voorbij lieten gaan. Daarom organiseerden we uitwisselingsactiviteiten, verkregen exclusieve voordelen voor de leden van het kantorencomplex, maakten een mailing list met als doel mekaar te helpen, enz. Als gevolg hiervan werden de leden actiever en bleven langer. Nieuwkomers werden verwelkomd en dus beter geïntegreerd. Maar vandaag is er bijna geen plaats meer en wordt het ook moeilijker en duurder om hier een kantoorruimte te huren.

Wat kan ik besluiten uit deze ervaringen? Je werk goed doen kan als een boemerang zijn die zich tegen je keert. Maar hoe dan ook, mijn best doen voor iets is een deel van mijn persoonlijkheid, mijn motivatie, mijn passie en hierop wil ik niet inboeten gewoon om bepaalde gevolgen te vermijden. Ik weet ook dat de grens tussen onmisbaarheid en overtolligheid soms erg dun is. Sindsdien denk ik veel minder na over de eventuele gevolgen. En wat op het eerste gezicht een “straf” lijkt, is uiteindelijk misschien wel een “beloning” die leidt naar andere opportuniteiten. En voor iemand die, zoals ik, in zijn ziel doordrongen is van ondernemerschap, is dit een goede zaak.

 

Wat denkt u? Hebt u angst om eventueel uw job te verliezen? Hoeveel belang hecht u aan zaken zoals stabiliteit, uitdagingen, uitwisseling, overdracht, veiligheid? De antwoorden op deze vragen ontdekt u tijdens de “zelfbewustzijnsfase” van ons Loopbaanbegeleidingsproces.

Als u in Brussel of Vlaanderen woont, kan u 8 uur Gepersonaliseerde Loopbaanbegeleiding volgen in de taal van uw keuze en dit voor slecht 80€ in plaats van 1330€! Klik hier, kom te weten of u aan de voorwaarden voldoet en start uw loopbaanbegeleiding binnen de twee weken. >>